Απο το καιρό του δικτάτορα Μεταξά είχαμε να ακούσουμε "οχι" σε ξένες δυνάμεις.

Οι παρεμβάσεις των ξένων στη διακυβέρνηση της νεώτερης Ελλάδας είναι κάτι το συνηθισμένο που ξεκινά αμέσως μετά την επανάσταση του 1821. Μόνο οι πόλεις κράτη της αρχαιότητας και το Βυζάντιο είχαν αρκετή δύναμη ώστε να μη τολμά κανείς να παρεμβαίνει στα εσωτερικά τους.

Το καιρό του Όθωνα απαγόρευαν τη συμμετοχή σε εκλογές Ελληνικών κομμάτων, υπήρχαν μόνο Αγγλικό, Γαλλικό και Ρωσικό κόμμα. Τότε η χώρα χρωστούσε χρήματα στη Ρωσία και επιχειρήθηκε η αντικατάσταση του Όθωνα από Ρώσο πρίγκηπα.

 Αργότερα μετά τη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, ήταν τέτοια η παρέμβαση και από δύο πλευρές που οδήγησε σε διχασμό, ο Βενιζέλος με Αγγλία και Γαλλία ενώ ο βασιλιάς με τους Γερμανούς δημιούργησαν διπλές κυβερνήσεις και διπλούς στρατούς, αυτό οδήγησε  αργότερα στη Μικρασιατική καταστροφή.

Μετά το 2ο παγκόσμιο μας οδήγησαν σε εμφύλιο, από τη μία οι "σύμμαχοι" που όταν έφυγαν οι Γερμανοί ο επίσημος Ελληνικός στρατός συγκρούστηκε με τις μονάδες των  ανταρτικών δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που ελεγχόταν από τη Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΕ.

Μετά ήρθε η σειρά των Αμερικάνων που βοήθησαν τη χούντα των συνταγματαρχών να πάρει την εξουσία για 7 χρόνια και με τις ανεύθυνες πράξεις της να οδηγήσει στην εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο.

Τώρα είναι η σειρά της Γερμανίας, μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις υπάκουαν τυφλά στις εντολές των Γερμανών και φυσικά προσπαθούσαν να κρύψουν τις παρεμβάσεις. Τώρα η νέα κυβέρνηση έχει μεγαλύτερο σθένος μέχρι στιγμής, αντιστέκεται.  Αποτέλεσμα, οι Μέρκελ, Σοϊμπλε και Σούλτς να μη κρατούν ούτε τα προσχήματα και να έχουν το θράσος να ζητούν δημόσια αντικαταστάσεις υπουργών όπως ο Βαρουφάκης και ο Καμένος.

Κατα τη γνώμη μου το ότι οι Γερμανοί ζητούν αντικατάσταση κάποιου σημαίνει πως κάτι κάνει σωστά αυτός και υποστηρίζει τα συμφέροντα της Ελλάδας. Από την εποχή του δικτάτορα Μεταξά είχαμε να ακούσουμε ένα όχι σε παραινέσεις ξένων.